Words from another world

Het is 2uur ‘s middags en ik stap uit de taxi aan de kant van de weg. Hier ben ik van plan om te wachten op een bus naar het vliegveld. Het is namelijk zo ver, Daan komt terug naar Nederland. Ik loop naar de bushalte en word door een taxichauffeur geroepen dat ik mee moet lopen. 'Local bus, no money!' reageer ik, maar daar neemt hij natuurlijk nog geen genoegen mee. 'No! No more bus' zeg ie. Jaja, dat smoesje ken ik inmiddels wel. Een halfuur later komt de bus gewoon aanrijden, maar toch stap ik niet in. 
Zeven maanden heb ik gereisd, zeven maanden heb ik in elke bus, trein, taxi, vliegtuig, boot en tuktuk achter mij gekeken of ik niks liet liggen. En op mijn allerlaatste reisdag vergeet ik het is. En op die allerlaatste reisdag overkomt mij een nachtmerrie van veel reizigers: ik laat mijn telefoon liggen zonder backup van mijn foto’s.  M'n telefoon staat op vliegtuigmodus dus ik kan er niet naar bellen en ik heb geen idee waar de taxi heengaat. Mijn laatste kans is wachten en hopen dat de taxichauffeur hem vindt en besluit terug te rijden, dus dat doe ik. Ik hang langs de weg samen met de taxichauffeur. Als er toeristen langslopen roepen we samen in gebrekkig Engels: “ELLO MISTAH, TAXI? TRANSPORT?” Na twee uur treuren geef ik het op en rij ik met de taxi richting het vliegveld, de bussen rijden inmiddels namelijk echt niet meer. Wat minder foto’s dus in deze post, helaas.  

In de buurt van het vliegveld heb ik een homestay geboekt maar de naam ervan heb ik alleen op m’n telefoon en ik heb dus geen idee waar ik heen moet. Tegen m’n chauffeur hou ik vol dat ik naar Kuah Homestay moet zodat hij me niet zomaar op het vliegveld afzet. Op het moment dat ik het bijna wil opgeven en in een heel krakkemikkig hotel wil inchecken probeer ik toch nog een andere auto te vragen naar ‘Kuah Homestay’. Na lang nadenken vragen ze of ik Kawi homestay bedoel en ik zeg dat ik eigenlijk geen idee heb. M'n geluk blijkt terug te zijn: ik heb de eigenaren van de homestay te pakken! Natuurlijk kan ik wel even meerijden, maar we gaan eerst nog even meloen kopen die in bakken van honderden naast de weg worden aangeboden. De volgende ochtend sta ik om vier uur op om naar het vliegveld te gaan, en dan is de terugweg echt begonnen. 

Het is een lange terugweg, 35u reizen in totaal. Van lombok naar java, van java naar signapore, verder naar londen om dan eindelijk het vliegtuig naar amsterdam te pakken. Ik kom naar huis in traditionele stijl: met vele uren wachtend op vervoer.

Na m'n laatste blog waarin ik voornamelijk  gesurfd heb, ben ik richting het toeristische gedeelte van Bali vertrokken om langs te gaan bij een reisvriend. Die had namelijk met een groep Nederlanders een villa afgehuurd en dat moest ik natuurlijk meemaken. 'S avonds gingen we stappen en we eindigden met een afterparty in het zwembad van de villa (sorry buren). Ik besloot om maar te crashen op een paar matjes naast het zwembad; het lag heerlijk. Tegenwoordig kan ik bijna overal in slaap komen. Behalve in mijn eigen bed. Ik ben nu twee weken thuis en heb al twee keer op de grond geslapen omdat ik mijn bed te zacht vond… Maar goed, het was zo gezellig in de villa dat ik nog een nachtje bleef logeren en samen met wat anderen een volgende villa boekte, waar ik wel in een bed kon slapen. Ook wel weer fijn. Zuid Bali was dus even een luxe weekje met veel lekker eten, feestjes en hangen op het strand en een sporadische surfsessie. Aan het eind van de week zat ik wel met een ontstoken surfwond op m'n voet en ik mocht het water niet meer in. Omdat ik toch niet naar het strand kon en ook wel klaar was met het massatoerisme besloot ik om naar Flores te vertrekken en wat meer van het land te zien.

Flores is een prachtig ongerept eiland. Het massatoerisme komt er nog niet echt en dat betekent het inmiddels bekende recept: Handen- en voetentaal, de altijd aanwezige vraag wat je aan het eten bent, douchen onder een emmer met een regenton, krappe bussen waar ook geiten en hanen meerijden, heel veel lieve (nieuwsgierige) mensen en natuurlijk ook prachtige natuur. Omdat er eigenlijk maar één grote goed begaanbare weg is die van Oost naar West door Flores gaat heb ik ook veel kunnen liften: ik zat achterop scooters, reed mee in luxe SUV's, zat opgepropt in pickuptrucks met kippen. Als tegenprestatie sta ik op een groot aantal selfies.  

Flores is mooi en authentiek. Waar je in Bali vaak als wandelende portemonnee wordt gezien, zijn de locals in Flores vaak verbaasd om een westerling tegen te komen en ontzettend gastvrij. Het eiland zelf staat vol met hoge vulkanen (15 in totaal), traditionele dorpjes, dichte jungle, mooie stranden en uitkijkpunten voor zonsopgang en ondergang. De stranden sloeg ik dus even over maar van de rest heb ik twee weken kunnen genieten.

In Moni, een dorpje bij het Kelimatu national park, ga ik op tijd naar bed omdat de wekker op vier uur staat. Ik ga namelijk een vulkaan beklimmen om de zonsopgang van bovenaf te kunnen zien. Als de wekker gaat ben ik gesloopt, maar uit enthousiasme klim ik toch uit bed en doe warme kleren aan. Als ik naar buiten loop besef ik een groot probleem. Het regent. Regen betekent wolken, en wolken betekent geen zichtbare zonsopgang. We besluiten om het de volgende dag nog een keer te proberen en terug naar bed te gaan. Stiekem vind ik het totaal geen probleem om weer te gaan liggen. Als een nacht later de wekker opnieuw gaat is het wel helder en we gaan warmbekleed de kou in. Een vulkaan beklimmen klinkt wel heel heftig en stoer, maar in de praktijk valt het heel erg mee. Het grootste gedeelte rijden we namelijk met de scooter omhoog en alleen de laatste 20 minuten moeten we zelf lopen. Het uitzicht is er zeker niet minder om. Wanneer de zon de vulkaankraters vult met licht en warmte stijgt de mist op en worden er drie meren blootgelegd. Elk meer heeft een ander kleur water wat een mooi uitzicht geeft.

Een week later is mijn voet weer zo goed als geheeld en durf ik het water weer in. Ik boek een boottocht die mij en 20 anderen in vier dagen terug naar Lombok brengt. Deze vier dagen zijn gevuld met allemaal vette activiteiten. Snorkelen in kleurrijke koraalriffen met nog kleurrijkere vissen, uitzichtpunten over prachtige stranden en eilanden, achter manta rays aanzwemmen, draken spotten op het eiland Komodo en bruggen bouwen (toch Manon?).

Het is ontzettend gezellig en iedereen geniet volop. Als ik voorop de boeg zit, zon in m’n gezicht, mooie eilanden glijden voorbij, begint het langzaam te dagen. Het zit er bijna op. Ondanks dat ik er eerst wel zin in had om terug te gaan, sta ik er even bij stil hoe belachelijk ik het goed heb daar voorop de boot. Ik besluit om er niet verdrietig over te worden en juist extra te genieten.

En dat doe ik. ’S Nachts liggen we bovenop het dek om naar een complete sterrenhemel te kijken waar de sterren vallen alsof het regent. Op Lombok gaat het goede leven gewoon door: ik hang bij het zwembad, aan het strand, snorkel met schildpadden, speel volleybal en geniet van al het eten. Op de laatste dag besluit ik om samen met een groep Duitsers naar een nabijgelegen eiland te gaan dat bekend staat om de vele feesten. Ideaal voor een laatste avond weten ze mij over te halen.

Ik ben nog maar twee weken thuis maar het voelt alsof m’n reis al maanden geleden is. Tegelijkertijd is Nederland ontzettend wennen. Ik moet opeens weer gebruik maken van een techniek die ze hier ‘plannen’ noemen, ik moet nadenken of ik warme kleren nodig heb en ik moet weer wc-papier gebruiken. In de twee weken dat ik thuis ben heb ik al twee keer op de grond geslapen omdat mijn bed te zacht aanvoelde. Aan de andere kant hoef ik niet meer op te passen dat ik iets verkeerds eet, komt er heerlijk water uit de kraan, is de koelkast altijd gevuld en hebben we perfect onderwijs waar ik in september weer mee aan de slag ga. Maar het beste van allemaal is natuurlijk dat ik alle vrienden weer zie die ik zo lang heb gemist.  Het zal nog even duren voordat ik helemaal gewend ben, maar het lekkere weer helpt zeker mee. In de tussentijd droom ik alvast verder voor een volgende reis. En daar houd ik jullie dan zeker weer van op de hoogte.

Thailand, Myanmar, Laos, Cambodja, Vietnam, Indonesië en dat ene dagje Maleisië, bedankt voor deze prachtige maanden en tot snel!