Highlights of Vietnam

Ik word wakker in een lege kamer waar alleen een tweepersoonsbed in staat. De kamer bevindt zich in een karaoke bar / hotel, omdat dat natuurlijk zo goed samen gaat. De karaokebar bevindt zich ergens tussen Hue en Phong Nha, twee semitoeristische trekpleisters in het midden van Vietnam. Naast mij ligt Alexis, een jongen waarmee ik de dag ervoor samen heb gereden. Omdat er geen kamers waren met aparte bedden (in dit enige hotel in de wijde omtrek worden de kamers voornamelijk per uur verhuurd) moesten we een bed delen. Waar dit vroeger een groot probleem kon zijn omdat ik een lastige slaper was, is het nu een makkie. Na 5 maanden reizen kan ik bijna overal in slaap vallen, een tweepersoons (stenen) matras delen is geen luxe, maar prima te doen. Vandaag staat er 170km op de planning om naar Phong Nha te komen. We rijden over de Ho Chi Minh, een verlaten weg door de bergen, begroeid met jungle. Deze weg gaat vanuit het Noorden helemaal tot aan het Zuiden van Vietnam, maar wordt bijna niet gebruikt. Het was vroeger een zandpad door de jungle waarnee de Vietnamezen de oorlog 'gewonnen' hebben. Om de weg te eren hebben ze er een berijdbare betonnen weg van gemaakt maar die wordt dus bijna niet gebruikt. Dat is fijn, want dat betekent dat we het gas lekker kunnen opentrekken. Dat hoopten we tenminste, maar door alle speldbochten berg op en afwaarts gaat het een stuk langzamer. Daarnaast maken we continu stops om van het landschap te genieten of om in de rivier te zwemmen, waardoor we tegen de eind van de middag noodgedwongen zijn om te stoppen in een klein bergdorpje omgeven door prachtige jungle, maisvelden, bergen en een rivier. We waren nog geen 80km verder gekomen deze dag, oeps. In het hotel komen we 3 vriendinnen tegen die een dag eerder dan ons vertrokken waren maar die het ook lekker rustig aan deden. Dat betekende een gezellige avond met My Xau Bo en Bia Hoi Ha Noi (gefrituurde noodles met biefstuk en bier)! De omgeving is hier zo mooi dat ik voor het eerst in 5 maanden besluit om weer eens te sporten. Ik mis sport namelijk ontzettend  en m'n conditie is dramatisch verslechterd. Al hardlopend ga ik weg uit het hotel, maar dat is van korte duur. Niet omdat m'n conditie zó slecht is, maar omdat de honden in dit dorpje zeer waakzaam zijn. Als er een onbekende langsgerend komt worden ze helemaal leip, roepen ze elkaar op en voor je het weet ben je omringd door provocerende honden. Gelukkig heb ik een trucje geleerd waarbij je doet alsof je een steen oppakt van de grond. De honden herkennen dit gebaar (helaas, maar op dit moment in mijn voordeel) maar al te goed van de lokale bevolking en rennen dan hard weg. Na dit proces 3x herhaald te hebben besluit ik maar om wandelend het dorpje uit te gaan en daar aan m'n workout te beginnen.

Fastforward naar een heerlijke dag in Lan Ha bay, minder bekend maar net zo mooi als z'n broertje Ha Long Bay. Ik zit op het bovendek van een middelgrote boot en laat mijn benen over de achterzijde bungelen. De zon voelt warm aan op mijn gezicht maar een fris windje zorgt voor een fijne verkoeling. Vanaf deze plek heb ik een panoramaview over het mysterieuze landschap waar de boot langzaam doorheen glijdt. Overal om mij heen zie ik witgrijs gebergte uit de oceaan rijzen. De begroeing op de bovenste 2/3e van de bergen zorgt voor een avontuurlijk effect. Dit is een van de landschappen waar het je niks zou verbazen als je een vliegende dino uit de bomen ziet opstijgen. We stoppen ergens op het water naast een ministrandje en krijgen te horen dat we hier kunnen zwemmen. Na enige aarzeling springen we (ik, een zweedse en een amerikaanse jongen waarmee ik optrek) van het bovendek af en hebben zoveel plezier dat we dat het komende halfuur blijven doen. Later stoppen we bij een eilandje waar we naar de top van een bergje kunnen klimmen (letterlijk). Het voelt heerlijk om me in te spannen en de beste route naar boven te vinden om vervolgens beloond te worden met een prachtig uitzicht over de baai. Met ondergaande zon varen we terug naar de kade, in het hostel duiken we in het zwembad om vervolgens aan te schuiven bij een 'familydinner': veel en heerlijk eten en zelfs een glas rode wijn! Wat een dag..

Een paar dagen later ben ik met dezelfde jongens in Ha Giang, de meest Noorderlijke provincie van Vietnam tegen de grens van China aan. Deze provincie is sinds kort bekend om de prachtige, wilde landschappen bij backpackers. De grotere hordes toeristen kennen het echter nog niet en een ander gedeelte blijft weg uit angst voor scooterrijden. Dit is namelijk een prachtige provincie om doorheen te roadtrippen en dat deden wij dan dus ook. De jongens hadden niet hun eigen motor dus die konden ze daar gelukkig huren. Mijn motor ging voor deze keer onderin de bagageruimte van de bus mee, waarom ook niet? En dan te bedenken dat ik thuis nog geen fiets mee kan nemen, heerlijk hoe makkelijk de Vietnamezen zijn. Thuis rijden beide jongens motor dus dat moest geen probleem voor ze zijn. Maar dit is thuis niet. Scott (de amerikaan) zit nog geen vijf minuten op de motor en in de bocht neemt een vietnameze vrouw haar bocht lekker ruim. Uiteraard was Scott daar niet op voorbereid en ja hoor, de eerste crash is gemaakt. Ach, er was niet te veel aan de hand, geen erge verwondingen en na 8dollar aan de vrouw overgedragen te hebben kunnen we weer verder. Welcome to Vietnam traffic Scott!

Het landschap in Ha Giang is ongekend mooi. Nog nooit eerder in m'n leven heb ik zulke indrukwekkende natuur gezien. Elke keer wanneer je denkt dat het niet mooier wordt, ga je een bocht om en overtreft het het vorige uitzicht weer. Ondanks dat we afspraken om even een lang stuk door te rijden, bleven we stoppen voor foto's. Het was simpelweg te mooi. Achteraf gezien doen de foto's totaal geen eer aan vergeleken het echte gebergte en het gevoel om hier doorheen te rijden. Maar oh wat was het mooi. Echter zit er ook een duistere kant aan al het moois hier. Ha Giang is een van de armste provincies van Vietnam en waar normaal elke Vietnamees een motor of scooter heeft, kunnen de meesten zich dat hier niet veroorloven. Al lopend vervoeren ze grote manden met de oogst kilometers ver door stijl gebergte. Niet alleen mannen, ook vrouwen van elke leeftijd en zelfs de kinderen moeten hun steentje bijdragen. Tegelijkertijd worden ze ontzettend blij om toeristen langs te zien rijden en ze glimlachen en zwaaien dan ook volop. Het contrast in leven is zo groot en je gaat je erg schuldig voelen als je ze laat zien hoe goed jij het als toerist hebt: al rondrijdend voor plezier door het gebergte waar zij dag in dag uit zwaar werk moeten verrichten. Toen we 's avonds een jochie in onze homestay de peultjes zagen doppen, konden we ook niet anders dan hem even helpen met z'n klusje. Het is interessant hoe goed kinderen in engels kunnen zijn; bijna elk kind van boven de vijf kan wel een beetje engels, en dat terwijl de taal zo verschillend is van hun eigen taal!

Ik zit nu in Hanoi en heb m'n motor inmiddels (met 70$ winst) verkocht. Morgen vlieg ik naar Maleisië en de dag erna door naar Indonesie om m'n laatste twee maanden op een surfboard te slijten. Hieronder nog een Foto van het mooie Tam Coc waar ik jullie lekker niet over verteld heb. Oh en wil je vaker een fotootje zien van m'n reis? Voeg me toe op instagram of snapchat!

Www.instagram.com/bandaana_ En voor snapchat: bandaana

Groetjeess